Sa ulap ng kawalang pag-asa
At maya-maya ang pumatak ay pawis
Na winisik ng hanging naghihinagpis
Kaya ng lumagapak sa putik ng mga amis
Sumanib ang poot sa naninibughong batis
At ang iyong diwa ibig maglaho
Ninasa na sa sandali bula kang guguho
Doon sa likod ng iyong anino
Doon hangad sarili ay itago
Upang namnamin ang sakit na nananahan sa puso
habang ang karimlan unti-unti tinutupok
ang pinagkukubliang anino doon sa look
kung saan ang tubig ay nagniningning
pero walang kahit sino ang mahuhumaling
sa gandang hindi naman naaaninag
sa kariktang puso ma'y di makapaglayag
dahil sa takot at pagkabulag
sa pagkabigong naghihintay sa bitag
na pinagbuti ng agunyas sa parang
at sakmal sakmal ng aserong kulay kalawang
humihiyaw man ng buong lakas
walang tinig na lumalabas
kundi pawang luha na walang sing askad
kundi pawang impit at hagulgol na tila naglalakad
doon sa balkonahe ng mga sawi't mapagpanggap
na ang ngiti'y mainam na pantabing sa lungkot
at ang kirot ay maitatago sa mga halakhak na mapangimbot
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento